«انسان زاده شدن تجسّد وظيفه بود:
توان دوست‌داشتن ودوست‌داشته‌شدن
توان شنفتن
توان ديدن و گفتن
توان اندُه‌گين و شادمان‌شدن
توان خنديدن به وسعت دل، توان گريستن از سُويدای جان
توان گردن به غرور برافراشتن درارتفاع شُکوه‌ناک فروتنی
توان جليل به دوش بردن بارامانت
و توان غم‌ناک تحمل تنهايی
تنهايی تنهايی تنهايی عريان
انسان دشواری وظيفه است
فرصت کوتاه بود و سفر جان‌کاه بود
اما يگانه بود و هيچ کم نداشت»(احمد شاملو)
دهم اکتبر، روز جهانی علیه اعدام، شهروندان جهان و تشکل‌های دموکراتیک و انسان‌دوست را فرامی‌خواند که صدای خود را علیه حکم شنیع اعدام رساتر سازند.
تاکنون تقریبا در دو سوم کشورهای دنیا مجازات اعدام یا لغو شده است و یا عملا اجرا نمی‌شود.
اعدام به‌معنای قتل عمد دولتی و سلب حق حیات از هر انسان است. هیچ دولتی نباید حق داشته باشد که با طرح از پیش تعیین‌شده و به‌طور آگاهانه و عامدانه جان کسی را بگیرد و نزدیکان او را زیر فشارهای روحی قرار دهد. دولتی که دست به اعدام انسان‌ها می‌زند در واقع ارزش‌های بنیادین انسانی را به‌راحتی سرکوب میکند. سرکوب و سانسور، زندان و شکنجه، اعدام و ترور نه تنها امنیت نمی‌آورد، بلکه همواره امنیت شهروندان را در معرض خطر می‌دهد.
بر اساس گزارش سالانه سازمان عفو بین‌الملل درباره اعدام، 51 درصد اعدام‌های جهان در سال 2017(به‌استثنای اعدام‌های به اجرا گذاشته شده در چین) در ایران انجام شده است. از این‌رو ضروری‌ست برای جلب توجه مخاطب فارسی‌زبان به این حجم از اعدام‌ها و جریان‌سازی برای مبارزه با اعدام، به روز 10 اکتبر - 18 مهر که به‌عنوان روز جهانی مبارزه با اعدام نام‌گذاری شده، توجهی ویژه کرد.
دهم اکتبر بنابر تقویم سازمان ملل متحد روز جهانی مبارزه با اعدام است. قطعنامه‌های جهانی برای توقف مجازات اعدام به‌عنوان اولین قدم در راه لغو کامل این مجازات غیرانسانی، اولین بار در سال 2007 و دومین بار در سال 2008 در مجمع عمومی سازمان ملل به‌تصویب رسیدند.
قوه قضاییه حکومت اسلامی، در حالی هنوز بر منطق «چشم در برابر چشم» و «کشتن به‌خاطر عبرت دیگران» اصرار دارد که با این رویکرد، ایران در صدر فهرست «جلادترین حکومت‌ها» قرار گرفته و از میان 993(حدود هزار) اعدامی که سال گذشته در 23 کشور جهان ثبت شده، دست‌کم 507 مورد در ایران رخ داده است.
بر خلاف ادعای سران و مقامات و نهادهای حکومت اسلامی، اعدام به کم شدن جرم و جنایت در جامعه منجر نشده است. حکومتی که پیش‌تاز صدور و اجرای مجازات اعدام در جهان است.
اعدام در حکومت اسلامی ایران، ابزار سرکوب و ارعاب مردم و حفظ حاکمیت آدم‌کش و آزادی‌ستیز است.
اعدام حتی در کشورهایی که مجرمان جنایی را مورد هدف قرار می‌دهد بربریت و وحشی‌گری بیش نیست. قتل را نباید با قتل جواب داد.
حکومت اسلامی ایران، در چهل سال حاکمیت خود، میلیون‌ها انسان را به‌عناوین مختلف به‌زندان افکنده و ده‌ها هزار انسان را نیز به‌دلایل مختلف اعدام کرده است.
خانواده‌های اعدام‌شدگان هر سال در گلزار خاوران سرکوب می‌شوند اما با این وجود باز هم در آن‌جا تجمع می‌کنند. آن‌ها توانسته‌اند طی سال‌ها درد مشترک را به مبارزه مشترک علیه حکومت اسلامی تبدیل کنند.
جهان امروز نیاز به‌کمپین‌هایی دارد که نه تنها سالی یک روز، بلکه در 365 روز سال علیه انسان‌کشی حکومت‌ها مبارزه کنند و اجازه ندهند انسان‌هایی که اسیران این حکومت‌ها، به‌دست جوخه‌های مرگ سپرده شوند. کمپین‌هایی که جامعه جهانی را تکان دهد و کاخ‌های دولت‌های سرکوبگر را به‌لرزه درآورد. مرهمی باشد بر زخم‌های عمیق مادران و پدران و فرزندانی که حکومت‌ها عزیزان آن‌ها را به‌دیار نیستی فرستاده است.
حکومت اسلامی ایران، شاید تنها حکومت جهان است که کودکان را نیز اعدام میکند. زینب سکانوند، زنی که متهم است در هفده سالگی مرتکب قتل شده است، در ارومیه به دار آویخته شد.
این زن بی‌پناه در دوران بازداشت از دسترسی به وکیل محروم بوده و تحت فشار شکنجه‌های روحی و جسمی مجبور به اعتراف شده است.
حکم صالح شریعتی، کودک-مجرمی که در سن 16 سالگی به اتهام قتل بازداشت و با وجود نبود دلایل کافی و تنها با اجرای مراسم قسامه به اعدام محکوم شده بود، توسط دیوان عالی کشور تایید شد.
این در حالی است که این نوجوان در زمان بازداشت اجازه ارتباط با خانواده خود را نداشته و بدون حضور وکیل مورد بازجویی قرار گرفته است. هم‌چنین پدر وی گفته است که در اولین ملاقات با او، جراحات ناشی از شکنجه بر بدن فرزندش مشهود بوده و کاهش وزن چشم‌گیری داشته است. صالح شریعتی نیز گفته که مجبور به اعتراف علیه خود شده است.
روز چهارشنبه 11 مهرماه 1397، جمعی از زندانیان سیاسی محبوس در زندان رجایی شهر کرج خطاب به «جاوید رحمان»، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل نامه‌ای سرگشاده نوشته و از افزایش اجرای احکام اعدام و هم‌چنین اعدام در ملاءعام گفتند.
نویسندگان این نامه، با اشاره به این‌که «امروزه مجازات اعدام در ایران مطلقا جنبه حقوقی نداشته و اصلی‌ترین ابزار سرکوب و ارعاب سیاسی برای مردم معترض به شرایط است» و هم‌چنین اعدام در ملاءعام که «کابوسی است در چهره کودکانی که شاهد آن بودند» از جاوید رحمان درخواست کردند تا روابط دیپلماتیک خود را به مشروط به لغو و برچیدن و احکام اعدام و رعایت موازین حقوق بشری در ایران کنند.
حکومت اسلامی علاوه بر اعدام مخالفین، حتی به ترور مخالفین سیاسی خود در داخل و خارج کشور دست می‌زند.
انسان یک‌بار به‌دنیا می‌آید و حق حیات مهم‌ترین ارزش و سرمایه انسانی است. متفکران در حوزه‌های حقوق انسانی، متقاعد شده‌اند به‌ضرورت حفاظت از جان آدمی، صرف‌نظر از این‌که آدمی مجرم باشد یا نباشد.
اعدام که قطع حیات را اجازه می‌دهد، چیزی را از مجرم می‌ستاند که «حق حیات» است، حق بودن است، حق زندگی است. تعدی به حق حیات به هر انگیزه و از سوی هر شخص یا نهادی که انجام بشود، اقدامی است غیرقابل توجیه. در این اقدام عدالت‌خواهی و عدالت‌جویی نابود می‌شود. «عدالت» با انتقام‌جویی تعریف می‌شود.
شهروندان ایران در چهار دهه اخیر از مجازات مرگ بسیار آسیب دیده‌اند. قتل هزاران نفر به استناد دست‌خط روح‌الله خمینی و اجرای آن توسط «هیئت مرگ» در سال 1367 است.
از سوی دیگر به تماشای مراسم اعدام رفتن، کمک‌رسانی به حکومت است تا قتل بسیاری شهروندان را توجیه کند.
تا روزی که حکومت اسلامی بر قدرت است نه تنها به لغو مجازات مرگ در ایران نمی‌توان امید بست، بلکه حتی نمی‌توان امید بست به این که مخالفان مجازات اعدام از امنیت نسبی که حق‌شان است، برخوردار باشند.
ما افکار عمومی جامعه انسان‌دوست جهانی را فرامی‌خوانیم که با گسترش مبارزه علیه اعدام در ایران و در انزوا قرار دادن حکومت زن‌ستیز، آزادی‌ستیز، کودک آزار و آدم‌کش اسلامی بکوشند و از مبارزه مردم ایران در جهت سرنگونی این حکومت جانی حمایت کنند. ما جهان دیگری می‌سازیم!
