فکر می‌کنم خشونت علیه زنان را دست کم گرفته‌ایم، خشونت علیه ِ زنان مثل یک کوه ِ یخ ست که فقط یک مترش را می‌شود بالای آب دید، آن‌چه زیر آب ست خیلی خیلی ترسناک تر از چشم‌های کبود و دندان های شکسته و بینی خونی ست. خشونت فقط حجاب/بي حجابي اجباري نيست يا این که در دانشگاه سر ِ کلاس مهندسی مکانیک راهت ندهند.
خشونت،
تحقیر، آزار و گاهی یک نگاه
است.
خشونت بی کلام، بی تماس بدنی، مردی ست که در را که باز می کند، زن ناگهان مضطرب می شود، غمگین می شود. نمی داند چرا. در حضور مرد انگار کلافه باشد. انگار خودش نباشد. انگار بترسد که خوب نیست، که کم است. که باید لاغرتر باشد، چاق تر باشد، زیباتر باشد، خوشحال تر باشد، سنگین تر باشد، خانه دارتر باشد، عاقل تر باشد.
خشونت آن چیزی ست که زن نیست و فکر می کند باید باشد. خشونت آن نقابی ست که زن می زند به صورتش تا خودش نباشد تا برای مرد کافی باشد و قانع شده باشد که زن ِ خوب این‌طوری رفتار می‌کند و به خاطر دوست داشتنش، و شاید حتی وحشتناک‌تر، به خاطر ِ دوست داشته شدنش، باز ادامه بدهد.
مرد حتي می تواند بدون اينكه زن را لمس كند، لهش کند. بدون اینکه حتی بخواهد، لهش کند. این ارث "بعضی" مردان است که از پدران پدرانشان بهشان رسیده
خشونت، آزار، تحقیر امتداد همان " توهین‌های جنسی و به قولی ناموسی" ست که به شوخی و جدی به هم و به دیگران می گویند.
خشونت، آزار، تحقیر، پله های بعدی نردبانی هستند که پله ی اولش فلان لباس را نپوش چون... با فلانی معاشرت نکن چون... است. خشونت یعنی مرد عشقِ زن را چوب ِ تهدیدی کند و بالای سر زن نگه دارد که چادرش را کنار بگذارد، به خاطر ِ زیباتر به نظر رسیدن در جاهایی که مرد می‌رود و اين ها اسمشان می شود "عشق".
عشق هایی که می شوند ابزار کنترل. که منتهی می شوند به زنانی بی اعتماد به نفس، بی قدرت، غمگین، تحقیر شده، ترسان، وابسته، تهدید به ترک شدن و شاید کتک خورده که فکر می کنند همه ی زخم هایشان از عشق است، که مرد عاشق زخم می زند و زخم بالاخره خوب می شود.
می دانید؟ کتک بدترین نوع خشونت علیه زنان نیست. کبودی و زخم و شکستگی خوب می شوند. قدرت و شادابی و باور به خویشی که از زن در طول ماه ها و سال ها گرفته می شود گاهی هیچ وقت، هیچ وقت، هیچ وقت ترمیم نمی شود.
بحث خشونت صرفا از سمت جنس مذكر به زنان اعمال نمي شود، خشونتي كه خود زنان اين روزها -سهوا يا تعمدا- به هم جنس خودشان وارد مي كنند متاسفانه كم نيست.
🔶🔸🔶🔸🔶🔸🔶
#٢٥_نوامبر
#روز_منع_خشونت_عليه_زنان
#دنيا_را_نارنجي_كن
https://t.me/womens_rights
خشونت،
تحقیر، آزار و گاهی یک نگاه
است.
خشونت بی کلام، بی تماس بدنی، مردی ست که در را که باز می کند، زن ناگهان مضطرب می شود، غمگین می شود. نمی داند چرا. در حضور مرد انگار کلافه باشد. انگار خودش نباشد. انگار بترسد که خوب نیست، که کم است. که باید لاغرتر باشد، چاق تر باشد، زیباتر باشد، خوشحال تر باشد، سنگین تر باشد، خانه دارتر باشد، عاقل تر باشد.
خشونت آن چیزی ست که زن نیست و فکر می کند باید باشد. خشونت آن نقابی ست که زن می زند به صورتش تا خودش نباشد تا برای مرد کافی باشد و قانع شده باشد که زن ِ خوب این‌طوری رفتار می‌کند و به خاطر دوست داشتنش، و شاید حتی وحشتناک‌تر، به خاطر ِ دوست داشته شدنش، باز ادامه بدهد.
مرد حتي می تواند بدون اينكه زن را لمس كند، لهش کند. بدون اینکه حتی بخواهد، لهش کند. این ارث "بعضی" مردان است که از پدران پدرانشان بهشان رسیده
خشونت، آزار، تحقیر امتداد همان " توهین‌های جنسی و به قولی ناموسی" ست که به شوخی و جدی به هم و به دیگران می گویند.
خشونت، آزار، تحقیر، پله های بعدی نردبانی هستند که پله ی اولش فلان لباس را نپوش چون... با فلانی معاشرت نکن چون... است. خشونت یعنی مرد عشقِ زن را چوب ِ تهدیدی کند و بالای سر زن نگه دارد که چادرش را کنار بگذارد، به خاطر ِ زیباتر به نظر رسیدن در جاهایی که مرد می‌رود و اين ها اسمشان می شود "عشق".
عشق هایی که می شوند ابزار کنترل. که منتهی می شوند به زنانی بی اعتماد به نفس، بی قدرت، غمگین، تحقیر شده، ترسان، وابسته، تهدید به ترک شدن و شاید کتک خورده که فکر می کنند همه ی زخم هایشان از عشق است، که مرد عاشق زخم می زند و زخم بالاخره خوب می شود.
می دانید؟ کتک بدترین نوع خشونت علیه زنان نیست. کبودی و زخم و شکستگی خوب می شوند. قدرت و شادابی و باور به خویشی که از زن در طول ماه ها و سال ها گرفته می شود گاهی هیچ وقت، هیچ وقت، هیچ وقت ترمیم نمی شود.
بحث خشونت صرفا از سمت جنس مذكر به زنان اعمال نمي شود، خشونتي كه خود زنان اين روزها -سهوا يا تعمدا- به هم جنس خودشان وارد مي كنند متاسفانه كم نيست.
🔶🔸🔶🔸🔶🔸🔶
#٢٥_نوامبر
#روز_منع_خشونت_عليه_زنان
#دنيا_را_نارنجي_كن
https://t.me/womens_rights
