تنِ مرد ...

این شعر را  برای تظاهرات اخیر ایران سروده ام سپیده کرامت بروجنی

دلا می بینی که خورشید از شب سرد

چو آتش سر ز خاکستر بر می آورد

ز هر خونِ دلی سروی قد بلند می آورد

ز سرو های بلند قهری آشفته می آورد

آیینه دلی باب می شود 

اشکی گریان می شود

بادی طوفان می شود

سیلی هیران می شود

ز ویرانه ها آشوب بلوا می شود

ز بلوا ها ندا ها فریاد می شود 

ز فریاد ها ستم ها بیداد می شود

ز بیداد ها فردا ها بیدار می شود 

بالا پایینی ها از کوه تا چمن

قطع و بُت ریزی در دشت و دمن

همه ی صحرا ها گل برآشفته می روند

همه ی دریا ها باران ندیدی می روند

باد و باران کوه و بُت همه اتحاد ما

میخوانیم برای وطن خاک پا به پای ما

آتشِ مسجد و دودِ فرزانگی

ستمگری باز بود بر سرِ بیچارگی

غمِ من غمِ مرد مرگِ تن

مرد تن می دهد برای وطن